woensdag 16 december 2015

Ascheid nemen, en een nieuw begin, doen soms pijn...

Het is al de tweede keer dat ik het moet meemaken, en deze keer valt het me 100 keer zwaarder dan de vorige keer: mijn kleine meisje wordt groot, en neemt morgen afscheid van haar vriendjes in de kribbe, om na de kerstvakantie naar school te gaan.

Bij dochter1 had ik niet zoveel last van gemengde gevoelens. Ik was vooral trots op mijn grote meid, die helemaal klaar was om het peuterleven achter te laten, en een nieuw leven te beginnen als kleuter. En dankbaar, op de lieve dames die zo goed voor mijn baby en peuter gezorgd hadden, tot ze klaar was voor deze volgende grote stap in haar leven. Dus naaide ik voor de eerste een afscheidscadeautje, en de tweede deed ik een boek cadeau. Een kleinigheid in vergelijking met hetgeen deze dames voor mijn dochter en mij betekend hebben, maar toch hoop ik nog steeds dat ze er iets aan hebben, in de kribbe.

Deze keer is het anders. Natuurlijk ben ik ook trots op mijn jongste meid, die staat te popelen om bij haar zus in de klas te komen zitten. En al weken oefent, door voortdurend met trots rond te lopen met de boekentas van grote zus op haar rug. Maar ik voel me ook verdrietig.

En dat laatste had ik niet zien aankomen. Ik dacht dat ik blij ging zijn: "jeej, niet meer rondrijden naar de kribbe en de school. Neen, vanaf nu nog maar 1 oppik- en afzetplaats voor beide dochters. Hoera!".

Maar zo voel ik me dus niet.

Ik moet vooral denken aan 'de laatste keer'. Dat gevoel wat je hebt als je weet dat dit je laatste kind zal zijn, en het 'de laatste keer' is dat je je kindje voor het eerst hoort lachen, een woordje hoort zeggen, ziet lopen,...En het doet pijn. Meer dan rationeel nodig is, maar ik kan er niet aan doen. Ik denk dat het nog meer pijn doet omdat ik eigenlijk 3 kindjes zou willen, maar de echtgenoot wil er maar 2.
Wij zijn krakken in het sluiten van compromissen, maar 2,5 kindjes maken, dat is nogal moeilijk.
Dus (voorlopig) blijft het bij 2.

Ik hoop op een drukke kerstvakantie, zodat ik niet teveel tijd heb om stil te staan bij mijn verdriet. En dan een goede start in de kleuterschool, en misschien ben ik er dan snel over. Want nu heb ik echt zin om te huilen, wat belachelijk is. En het is niet eens de 'periode van de maand'...want dat zou ook veel kunnen verklaren.

Over de kribbe zelf heb ik geen gemengde gevoelens. Ik heb alleen maar positieve woorden over voor hun aanpak en betrokkenheid bij de kindjes. Dus ook voor dit afscheid heb ik een cadeautje klaar. Deze middag heb ik met de hulp van dochter1 Jip en Janneke wafels gebakken voor de kindjes, en deze avond ben ik aan de slag gegaan met de Silhouette Cameo:

"De boomhut" is de naam van de kribbe, en "De uiltjes" is de naam van het peutergroepje van de dochter.


Bedoeling is dat kindjes die een "ongelukje" hebben gehad, en geen reservekleertjes bij hebben, van de kleertjes gebruik kunnen maken. Door de flockapplicaties zullen ouders minder snel vergeten vanwaar de kleertjes nu ook al weer kwamen, zodat de kans vergroot dat ze ook teruggebracht zullen worden naar de kribbe.

zaterdag 12 december 2015

Louisa dress: 2 x hetzelfde, maar toch zo verschillend!

Ik was één van de 30 gelukkigen die enkele weken geleden de geweldige kans kreeg om samen met een hoop fantastische blogsters en naaisters het nieuwe patroontje van Compagnie M. te testen.

Een eerste versie van de Louisa jurk voor vrouwen kregen we al enkele dagen op voorhand, dus nog vóór deze samenkomst waagde ik me aan een eerste versie.

Qua pasvorm was het een beetje een flop, en omdat ik niet bepaald dol ben op het maken van aanpassingen, besloot ik de testdag af te wachten voor een tweede poging.

Het voordeel van zo'n 'groepstest' t.o.v. een 'solo-test' is dat je je lijf ongegeneerd in een aantal testversies van andere dames kan wringen om te kijken dewelke je het beste past. Op die manier wordt het aantal retouchkes achteraf aanzienlijk beperkt! Heerlijk vind ik dat!

Ik ging meteen aan de slag met mijn tweede versie: bovenaan (de nieuwe) maat 38. Onderaan, naar de heupen toe, 1,5cm erbij, om ervoor te zorgen dat mijn gat past in het geheel. Voor de veiligheid liet ik een aantal opties, zoals de asymmetrische zakken, of de kangeroezak, voorlopig achterwege, en koos ik voor een simpel model, zonder franjes, maar met driekwartsmouwen.
En dit was dan het resultaat!


De enige aanpassing die ik moest maken, was bij het inzetten van de mouw. Ik weet niet of het aan (het gebrek aan) mijn naaikunsten ligt, of mijn belachelijk smalle schouders, maar zonder inkorten van de bovenkant van het mouwdeel, had mijn jurk veel weg van een zwarte pieten outfit. Eén en al 'pof' vanboven. Dankzij de geweldige hulp van Marte is dat gelukkig allemaal nog in orde gekomen!












In totaal maakte ik 3 jurken, waarvan 2 mochten schitteren in deze fotoshoot, uitgevoerd door de echtgenoot. Deze eerste jurk werd als laatste gefotografeerd, en op dat moment zat de lol er al behoorlijk in. Vandaar de belachelijke poses bij deze jurk.

Zoals je kan zien, was 1,5 cm (x4, I know) voldoende om mijn ruime achterwerk perfect binnen de naden van de jurk te doen passen.
En hoewel ik aan mijn twee zwangerschappen een aardig buikje heb overgehouden, is daar in deze jurk niet veel van te merken. (Zolang ik blijf rechtstaan toch).



 Voldoende argumenten om nog een derde poging te wagen, vind je niet? Versie 3 heeft werd voorzien van een kangeroezak. En hoewel de zwarte stof een zware stijve katoen is, moest ik toch behoorlijk wat aanpassingen doen t.o.v. jurk versie 2. Nu had ik namelijk geen enkele mm extra breedte nodig op de heupen, en moest ik de taille initieel 2cm innemen. Na een eerste fotoshoot in het bos, en een dagje rondlopen in de jurk, besloot ik dat er best nog eens 1,5 cm af mocht, en zo geschiedde. Het resultaat ziet u hieronder.




 De poging om het patroon te laten doorlopen op het achterpand was op sommige plaatsen iets meer succesvol dan andere, maar door het drukke patroon valt het niet op (maak ik mezelf toch wijs).

En ook in deze versie vallen de restanten van mijn zwangerschap niet te hard op. (Als ik maar de juiste pose aanneem).
Zoals je al kon zien, maakte ik deze versie met een kapmouw. Deze heb ik gevoerd met dezelfde stof als de zak. Dat is bijna niet te zien, maar voor dat beetje dat wel te zien is, vond ik het toch de moeite om de mouwen op deze manier af te werken.
 


Jullie hebben al veel prachtige jurken kunnen bewonderen tijdens deze blogtour, dus ik veronderstel dat zowat iedereen die dit leest al een eigen exemplaar heeft aangeschaft. Mocht dit toch niet het geval zijn, dan geef ik nog graag mee dat het vandaag de laatste dag is dat je dit veelzijdige patroontje met korting aan jouw collectie kan toevoegen. Haast je dus als de bliksem naar de webshop, en verwen jezelf met een prachtig nieuwe jurk en 10% korting met de actiecode LOUISA10!


woensdag 9 december 2015

Jasje

Een - heel - tijdje terug, zag ik op de facebookpagina van Mondepot een prachtig jasje passeren. Ik bestelde meteen enkele meters van deze prachtige stof van Miss Chips.

Van het jasje kwam echter niets in huis.

Ook niet van de elegante zwierrok die ik er voor mezelf al in zag toen ik het stofje voor het eerst vastnam.

Ondertussen werd een deel van de stof getransformeerd in een jurk voor de dochter, maar de restmeters die moesten dienen voor de oorspronkelijke bestemming van de stof, bleven rustig stof vergaren in de kast.

Voor je me gaat beschuldigen van uitstelgedrag, kom ik snel aandraven met een excuus: de dochter heeft al een goed passende winterjas, tussenseizoenjas en zomerjas. Dus echt nood aan een nieuwe jas is er niet.
En toch is hij er gekomen. Nu.
Omdat we met ons naaigroepje een jas gingen maken. En het dan onnozel zou zijn om iets nieuws te verzinnen, wanneer deze jas al zolang in mijn achterhoofd zat.

De idee was om een winter- of tussenseizoenjasje te maken voor volgend jaar, wanneer de dochter alweer enkele cm'ers gegroeid zal zijn, en ze wel een nieuwe jas zal moeten. Ik maakte de jas daarom een maat te groot (dacht ik). Een 116 (6 jaar dus), voor mijn - nu nog - vierjarige dochter.

En dan kwam de eerste pasbeurt eraan. Hmmm.


Dat valt wel wat smalletjes uit hè. Dat wordt dan geen winterjas, want een dikke trui zal er niet onder passen.
Een tussenseizoensjasje zal het worden.

En niet voor volgend jaar, maar voor nu.
Want het enige wat lijkt op maat 116 is de lengte van de mouwen. Die zijn idd nog wat lang.

Maar voor de rest, mag ze hem hebben. En ik wil niet riskeren dat ze er volgend jaar niet meer in kan, en al dit werk voor niets geweest is.

De achterzijde van de jas werd versierd met een strik. Zoals in het boekje. Maar niet mijn keuze.


Ik dacht eerder aan zo'n afgerond rechthoekje met 2 knopen erin, als je snapt wat ik bedoel. Deftiger. En mooi.
Maar zij moet hem gaan dragen, dus zij mocht kiezen. Een potserige strik dus. Nu ja, het went.


De voering is eveneens een katoentje van Miss Chips. Beide stoffen kocht ik bij Mondepot, maar zijn ondertussen helaas al uitverkocht.
Het labeltje komt van bij Action, en was een cadeautje van deze lieve dame.

De knopen vond ik voor de schappelijke prijs van 0,10€ per stuk bij een stoffenverkoop van Punto Fashion in Keerbergen.

Zo. En dan nu eens werk maken van die zwierrok!

zaterdag 17 oktober 2015

Moet er nog taart zijn?

Er was er eentje jarig gisteren. Het gaat om de echtgenoot. Dat is plezant, omdat het volstaat hem in alle rust met iets kleins te verrassen of te verwennen, en het mogelijkheden schept om eens een nieuw taartreceptje in alle rust en veiligheid uit te testen.
Geen druk feest.
Geen stress om 5 taarten te bakken en daarnaast ook nog een buffet te organiseren.
Gewoon genieten met ons viertjes.
Dat gevoel van rust geeft me energie. Zoveel energie, dat ik uiteindelijk toch nog 2 taarten bakte vandaag.
Een kaastaart (met crunchy speculoosbodem).

En een chocoladetaart.

De kaastaart baseerde ik op dit recept


Het recept van de chocoladetaart vond ik op een foodblog, die ik leerde kennen dankzij iemand in mijn naaigroepje.
Ik deed er eerder al inspiratie op voor een aantal hoofdgerechten uit, en geen enkele keer stelde deze blog me teleur, dus ik heb me dan ook vol vertrouwen op deze chocoladetaart gestort. Helaas liet ik het meringue-gedeelte niet lang genoeg bakken in de oven.
Bij het decoreren dreigde de taart dan ook helemaal uit mekaar te vallen onder het gewicht van het fruit, door de nog lichtelijk vloeibare meringue. Daarom werd een groot gedeelte gestut met negerzoenen (die lagen nu eenmaal binnen handbereik).
Visueel was het mooier geweest indien ik er de taart volledig rondom mee versierd zou hebben, maar het zou een beetje verspilling geweest zijn, omdat we zoveel taart nooit zouden opkrijgen met ons kleine gezelschap.

Welke taart was nu de lekkerste?
Helaas kan ik daarop geen antwoord geven. De stemronde onder alle proevers resulteerde in een (hoge) gelijkstand voor beide taarten. 't Was dus voor beide recepten de eerste, maar zeker niet de laatste keer dat ik ze zal uitproberen.








woensdag 23 september 2015

even in 't kort

Ongeveer 2 maanden geleden mochten wij een nieuw mini-mensje verwelkomen in de familie: Mila, het tweede dochtertje van mijn zus.
Vorig weekend werd dit gevierd met een babyborrel, en voor de gelegenheid haalde ik mijn naaimachine nog eens boven.

De zus heeft met twee koters haar handen nog niet vol, en wil er later nog graag 2 bij. Daarom ging ik op zoek naar een stofje dat een beetje unisex is, zodat mijn naaisel ook voor later gebroed nog dienst kan doen. Bij Ella & Basiel vond ik een geschikt stofje, met korting, voor maar 3€/m. Een koopje dus! De paspel (+/- 1€/m) en de stof voor de binnenkant vond ik bij Veritas, voor 15€/m. Niet bepaald goedkoop, maar het stofje had precies de juiste kleur wit, en voelt zo zalig zacht aan, dat ik het niet kon laten liggen.



Een handleiding voor het dekentje, vind je hier.
Standaardafmetingen voor een babydekentje zijn:

  • voor een wiegje:             75 x 90 cm
  • voor een babybedje:     100 x 140 cm
  • voor een park/babybox: 75 x 95 cm

Het patroon en de handleiding voor de babyslofjes vind je hier. Andere leuke modelletjes vind je hier. In dit patroon is de zool van de slofjes niet gevoerd, maar dat kan je eenvoudig zelf aanpassen indien gewenst.

Schattig hè!













dinsdag 25 augustus 2015

Vakantie - week 2 - laatste dag

Als afsluiter van een mooie week, brachten we een bezoek aan het "Musée de la mine de Cap Garonne", een oude kopermijn, op een prachtige locatie.

De ganse (op deze vakantie aanwezige) familie tekende present voor deze activiteit. (Ik veronderstel dat mijn jongste zus deze keer fotograaf van dienst was, want zij ontbreekt nog op de foto).
 Voor sommigen had het waarschijnlijk minder te maken met educatieve en culturele aspecten, dan het vooruitzicht op de zalig verfrissende temperaturen van 15 à 20 °C in de mijn, terwijl het kwik buiten een verlammende 40 °C benaderde.

We kregen allemaal een helm,

legden een parcours af langs allerlei taferelen,



waarbij de gids ons de nodige uitleg verschafte. En dat met een beetje humor, en een uitnodiging tot interactie van het publiek (vooral van de kinderen dan).
't Was wel allemaal in het Frans te doen, en voor wie die taal niet begrijpt, was het enige alternatief een boekje met wat uitleg in het Duits...
 
Er vielen ook prachtige mineralen te bewonderen,
sommige gewoon in een vitrinekast,

en andere onder van onder het vergrootglas.




Geïnteresseerd? Neem dan alvast een virtueel bezoekje op de website van het museum

Terug buiten merkten we dat het museum zich aan het vertrekpunt van een korte, (ook voor ouderen) gemakkelijke wandeling bevond, dus besloten enkelen onder ons deze nog snel te maken alvorens naar de auto terug te keren.
De kaart aan het begin van ons pad was alvast veelbelovend. Het groen gekleurde deel van de route beloofde schaduw. Die kon ik op dat moment erg gebruiken!
Anderen schenen minder last te hebben van de warmte....
Wie draagt er nu een trui bij 40°C?! Misschien is 't waar: de jeugd van tegenwoordig is blijkbaar niets meer gewend...
Terug naar de wandeling zelf.

De uitzichten tijdens de wandeling waren gewoonweg prachtig.