Ascheid nemen, en een nieuw begin, doen soms pijn...

Het is al de tweede keer dat ik het moet meemaken, en deze keer valt het me 100 keer zwaarder dan de vorige keer: mijn kleine meisje wordt groot, en neemt morgen afscheid van haar vriendjes in de kribbe, om na de kerstvakantie naar school te gaan.

Bij dochter1 had ik niet zoveel last van gemengde gevoelens. Ik was vooral trots op mijn grote meid, die helemaal klaar was om het peuterleven achter te laten, en een nieuw leven te beginnen als kleuter. En dankbaar, op de lieve dames die zo goed voor mijn baby en peuter gezorgd hadden, tot ze klaar was voor deze volgende grote stap in haar leven. Dus naaide ik voor de eerste een afscheidscadeautje, en de tweede deed ik een boek cadeau. Een kleinigheid in vergelijking met hetgeen deze dames voor mijn dochter en mij betekend hebben, maar toch hoop ik nog steeds dat ze er iets aan hebben, in de kribbe.

Deze keer is het anders. Natuurlijk ben ik ook trots op mijn jongste meid, die staat te popelen om bij haar zus in de klas te komen zitten. En al weken oefent, door voortdurend met trots rond te lopen met de boekentas van grote zus op haar rug. Maar ik voel me ook verdrietig.

En dat laatste had ik niet zien aankomen. Ik dacht dat ik blij ging zijn: "jeej, niet meer rondrijden naar de kribbe en de school. Neen, vanaf nu nog maar 1 oppik- en afzetplaats voor beide dochters. Hoera!".

Maar zo voel ik me dus niet.

Ik moet vooral denken aan 'de laatste keer'. Dat gevoel wat je hebt als je weet dat dit je laatste kind zal zijn, en het 'de laatste keer' is dat je je kindje voor het eerst hoort lachen, een woordje hoort zeggen, ziet lopen,...En het doet pijn. Meer dan rationeel nodig is, maar ik kan er niet aan doen. Ik denk dat het nog meer pijn doet omdat ik eigenlijk 3 kindjes zou willen, maar de echtgenoot wil er maar 2.
Wij zijn krakken in het sluiten van compromissen, maar 2,5 kindjes maken, dat is nogal moeilijk.
Dus (voorlopig) blijft het bij 2.

Ik hoop op een drukke kerstvakantie, zodat ik niet teveel tijd heb om stil te staan bij mijn verdriet. En dan een goede start in de kleuterschool, en misschien ben ik er dan snel over. Want nu heb ik echt zin om te huilen, wat belachelijk is. En het is niet eens de 'periode van de maand'...want dat zou ook veel kunnen verklaren.

Over de kribbe zelf heb ik geen gemengde gevoelens. Ik heb alleen maar positieve woorden over voor hun aanpak en betrokkenheid bij de kindjes. Dus ook voor dit afscheid heb ik een cadeautje klaar. Deze middag heb ik met de hulp van dochter1 Jip en Janneke wafels gebakken voor de kindjes, en deze avond ben ik aan de slag gegaan met de Silhouette Cameo:

"De boomhut" is de naam van de kribbe, en "De uiltjes" is de naam van het peutergroepje van de dochter.

Bedoeling is dat kindjes die een "ongelukje" hebben gehad, en geen reservekleertjes bij hebben, van de kleertjes gebruik kunnen maken. Door de flockapplicaties zullen ouders minder snel vergeten vanwaar de kleertjes nu ook al weer kwamen, zodat de kans vergroot dat ze ook teruggebracht zullen worden naar de kribbe.